Iedereen kan zich zo'n persoon wel voor de geest halen. Je weet toch wel, zo'n grote, altijd nors kijkende man. Die durf je niet eens aan te spreken. Bang om een snauw en een grauw terug te krijgen. En omdat niemand het eens doet, verandert er niets, en krijgt zo iemand al gauw een etiketje opgespeld. Ik heb zo iemand gekend. De man was een kundig chirurg. Gelukkig een vak met weinig woorden. Opereren is een ernstige bezigheid, maar de sfeer in operatiekamer hoeft nou niet persé onaangenaam te zijn. De medewerkers in de operatiekamer, waren niet zo dol op die stugge, grote man. Men vond het een mirakel dat hij met die grote handen en vingers de meest delicate techniekjes kon uitvoeren. Het operatieteam was wel altijd bij de les als hij aan het opereren was. Op een dag had hij een niet eens zo'n moeilijke ingreep te doen. Plotseling ontstonden er complicaties. Diverse inspuitingen met adrenaline achtige preparaten en dramatisch doen met zo'n defibrillator mocht allemaal niet baten. De patiënt stierf op de operatietafel. Een kind eigenlijk nog. Bovendien ernstig lichamelijk gehandicapt. Het gezicht, met al die slangen in neus en mond bijna niet meer menselijk. Het team wilde net met de procedure starten, dat in zo'n geval noodzakelijk is, toen ze in de gaten kregen dat de chirurg verbeten verder werkte en de operatie afmaakte. Even leek de situatie onwezenlijk. De anesthesie assistent zei voor alle zekerheid nogmaals dat de patiënt overleden was, maar de chirurg deed of hij niets hoorde en maakte de ene hechting na de ander om de wond te sluiten. Toen dat klaar was verwijderde hij de tube, maagsonde en nog enkele andere slangen. Zelfs zonder de slangen zag het gehandicapte kind er bijna luguber uit. Speeksel en schuim zat overal op het gezicht. Die grote en grof uitziende man reinigde niet alleen het operatiegebied maar ook het gezicht van het gestorven kind. Heel voorzichtig en met een eerbiedige tederheid. Dat had men bij hem allerminst verwacht. Nog even hield hij het gezicht van dode kind liefdevol met beide handen vast om het recht te leggen. Toen pas liep hij de operatiekamer uit. Enkele minuten was het doodstil in de operatiekamer en niemand bewoog. Zonder een woord te zeggen had hij het operatieteam geleerd wat menselijkheid is.
Menu Nog meer verhalen | Home |
|
Reacties
Een reactie posten