| Iedereen zal nu wel terug zijn van vakantie. Als je van die heerlijke onbezorgde tijd zo'n heimwee gevoel overgehouden hebt, dan zijn die paar vrije weken juist goed besteed. Het is heel gewoon, hoor, dat je na een fijne periode, als bijvoorbeeld een vakantie, met zo'n leeg en wee gevoel in je maag blijft zitten. Maar laat het niet te lang voortduren. Geef een volgende periode een kans. De invasie van de Japanners in mijn geboortestad Madioen op Java, heb ik niet meegemaakt. Mijn vader wel, want hij bleef thuis om op de bezittingen te passen. Toen de voorhoede van het Japanse leger op het punt stond de stad binnen te trekken, vond mijn vader het beter dat mijn moeder, mijn broers en ik de bergen introkken. Wij konden logeren bij de familie Derks. Zij woonden op de koffie onderneming Kandangan, gelegen op de westelijke helling van de berg ‘Willis'. In één van die grote Indische planters huizen, woonde behalve de familie ook nog enkele andere gasten en mijn moeder, broers en ik kwamen daar dan nog bij. Maar dat kon allemaal in die grote huizen. Voor mij leek het daar de meest verlaten plek van de wereld. Het volgende huis stond een heel eind verderop. Als je naar die buur wilde of naar het centrale punt van de onderneming, dan moest je toch al gauw een uur lopen. Op die onderneming zijn inderdaad de eerste rumoerige dagen van de Japanse bezetting aan mij voorbij gegaan. Maar het was daar beslist niet saai. Met de andere kinderen in dat huis beleefde ik het ene spannende avontuur na het andere. Ik weet nog goed hoe spannend ik het vond om in de rimboe al die wilde beesten tegen te komen. Op een nacht werd het hele huis opgeschrikt, toen een panter, met een buitgemaakte geit op zijn rug over de twee meter | | hoge omheining van de kraal achter het huis, is gesprongen en er met zijn prooi vandoor ging. Na die nacht ging ik als het donker was echt niet meer de deur uit. Overdag gingen wij met z'n allen meestal koffiebonen rapen. Deze zogenaamde loewak koffiebonen lagen tussen de uitwerpselen van de Loewak, een marter-achtig nachtdier. Feilloos wist het dier de rijpste en beste koffiebessen te vinden en die op te eten. De bonen kwamen er natuurlijk onverteerd uit en lagen dus voor het oprapen. Het leek vies maar het was toevallig wel de beste koffie van de plantage. Na enkele weken, toen de Japanse bezetting een feit was, konden wij weer naar huis. Ik vond het vreselijk moeilijk om afscheid te nemen. Per slot van rekening was er een intieme band gegroeid onder dat gezamenlijke dak. Zo'n fijne tijd, maak ik nooit meer mee, dacht ik. En op de weg terug voelde ik mij leeg, verlaten en eenzaam. Eenmaal thuis wachtte mij echter een grote verassing. Het hotel van mijn moeder zat boordevol Europese families. Zij waren vanuit hun respectievelijke suikerondernemingen, voor hun eigen veiligheid naar de stad getrokken en omdat het hotel toch leeg was heeft mijn vader al die families in huis gehaald. Ik kon mijn geluk niet op. Al mijn schoolvrienden en vriendinnen, bij elkaar, allemaal onder dat ene dak. Hoe lang die situatie heeft geduurd weet ik niet meer zo goed, maar het leek wel een eeuwigheid. Ik heb er een heerlijke herinnering aan overgehouden, minstens even plezierig als aan de periode daarvoor. De les die ik uit die gebeurtenis heb geleerd is, dat na het voorbij gaan van de ene, kennelijk altijd weer een nieuwe periode aanbreekt, die ook weer de moeite waard is. Als je wil kan je altijd opnieuw beginnen.
|
Reacties
Een reactie posten